dinsdag 18 februari 2014

It's the small things

170 kg brengt elke dag een 'strijd' met zich mee waar de meeste mensen zich denk ik niet bewust van zijn. 
Het is niet meer 'mollig', 'zware botten', 'een maatje meer' of 'curvy/rondingen'. 
Het is dik. Hopen en hopen vet.

En nu dat ik aan het afvallen ben zijn het de kleine dingetjes die mij motiveren. 

Zo had ik met mijn moeder het gesprek dat ze uiteindelijk een nieuwe dochter zal hebben, een volwassen vrouw die zij nog nooit gezien heeft. Dit omdat ik namelijk sinds mijn 9de al overgewicht heb. 
Ik heb nog nooit mijn benen over elkaar kunnen doen. En er zijn zoveel dingen waar ik over na denk dat 'normale' mensen niet hoeven. 
Over elke stoel, bank of bed maak ik me druk. Zal dit mij wel houden? In de trein, het vliegtuig en zelfs de auto kan het lastig zijn. Zo heeft mij eens een gordel niet gepast in de auto en passen ze maar net in het vliegtuig. En vooral in kleine auto's kunnen mensen niet schakelen zonder tegen mijn been aan te komen. In de trein neem ik over het algemeen méér dan 1 stoel in, wanneer iemand naast me komt zitten is het altijd heel krap. Om het maar niet te hebben over stoelen op bijvoorbeeld terrassen die altijd van die leuke stangen hebben die in mijn benen snijden. Pretparken en kermissen mijdt ik als de dood, heel wat jaren terug paste ik maar net in bepaalde attracties, dus nu zal ik niet meer passen. En dat terwijl ik juist dol ben op achtbanen. Ik wil graag gaan karten en kanovaren. Parachute springen, van de kabelbaan glijden en voornamelijk, overal kleding kunnen shoppen! Met school naar Parijs en Berlijn was vast niet zo interessant voor mij als dat was voor mijn vrouwelijke klasgenoten. Ik denk alleen maar aan de afstanden die we moeten lopen en hoe ik nooit even snel kan lopen als de rest. Ik kom niet mee en ik moet dingen afslaan. (zoals bijvoorbeeld mee gaan naar een pretpark) 

Als ik hiernaar kijk, dan heb ik geen leven. Dan leef ik niet. Ik wil leven. Voor mezelf. 
Dik of dun, m'n vrienden en familie blijven van mij houden. En ik moet eerlijk zeggen dat ik mijzelf ook niet super lelijk vind. Maar ik wil leven. Mijn kamer uit, de wereld in.



Geen opmerkingen:

Een reactie posten