Face your fears!

 Mijn lichaam is mijn angst. En bij elke spiegel of foto "schrik" ik weer.
Natuurlijk heb ik besloten dit te veranderen. En besef ik me hoever ik al gekomen ben.
Maar hoe graag ik mijn lichaam ook verstop... de zomer komt er aan.
Bovendien, mensen zien toch wel dat ik dik ben.

Dus ja, kan er beter trots op zijn toch?

Recepten!

Het is weer tijd voor wat koolhydraatarme recepten!
En eigenlijk maakt het niet uit of je wel of niet op dieet bent, het is allemaal vullend en heerlijk!

1.Stukjes kipfilet met spinazie en een ei. 2. Varkensvlees met tomaat en gele courgette. 3. Kip-knakworstjes en roerei. 4. Gehakt met groenten en korst van amandelmeel. 

Het mooie van koolhydraat arm is, is dat het niet uitmaakt wanneer je wat eet. 

Vaak zijn de restjes van het avond eten de volgende dag weer mijn lunch. Dat vul ik dan soms weer aan met frisse ijsbergsla of komkommer. 

1. Kip met gebakken champignon en ui en salade van komkommer. augurk en mayo. 2. Ei, gehaktbal, spinazie. 3. Salade van kip en avocado. 4. Hamburgers met cheddar. Gebakken champignon en ui en een salade van tomaat en ijsbergsla.

Willen jullie trouwens zien wat ik mijn allerliefste moeder cadeau heb gedaan voor moederdag?

Ook heb ik gister iets gekocht waar ik zeker weten de zomer mee door ga komen! Heerlijk zelf mijn eigen ijsjes maken. Vanmiddag geprobeerd met limonade en vanavond ga ik wat proberen met cacao en slagroom!

Een kookboek lijkt misschien wat egoïstisch, maar ze was er erg blij mee! Soms raakt de fantasie ook wat op en dan is dit ideaal!

Mmmm.. ijs!

Verwerking?

Gister was het internationale anti-dieetdag, maar hoewel velen dat aanpakten als een goed excuus om te vreten, was het voor mij een dag als alle anderen.

Amandelcrackers met kaas en ei, rode kool salade met beenham en hamburgers met sla en groenten.

Maar, ik moet daarbij dan ook zeggen, dat het inmiddels echt een nieuwe leefstijl is geworden.
En nu het 'dieet' een automatisme is geworden, nu voedsel niet meer mijn anti-stress buddy is, nu ik vaak kleinere porties eet dan mijn moeder, maar voornamelijk nu mijn gedachten niet meer 24/7 om eten draaien, komt er een bepaald besef. Een bepaalde verwerking.
Twee weken geleden kwam ineens de vraag in mij op: 'Hoe heb ik het zover laten komen?'
En ik weet het niet. Ja, ik ben(was?) een stress-eter. En ik heb zeker genoeg mee gemaakt om de nodige kilo's aan te komen. Maar 170? Mijn broers en zussen die het zelfde hebben meegemaakt zijn daar niet eens bij in de buurt gekomen. Misschien weet ik over een paar maanden het antwoord.

Ik ben dus bezig van alles te verwerken. Hoe raar ik dat eigenlijk ook vind klinken.
Ik zag het wel in tv programma's en mijn zus heeft in het begin gezegd: 'Meid, misschien is het niet gek om over een tijdje naar een psycholoog te gaan. Het is niet niks wat je doet!'
En het is niet dat ik het niet geloofde, maar ik wist gewoon niet wat ik moest verwachten. Wat zou ik dan eigenlijk moeten verwerken, je valt toch alleen wat af? Maar zoveel kilo's zitten er niet zonder reden. Het is uiteindelijk een soort beschermingsmechanisme geworden. En elke kilo die eraf gaat is een stukje muur die neer komt, maar dit hoeft niet perse negatief te zijn.
Ik ben in ieder geval erg blij dat ik deze blog gestart ben.
Het begon voor mij als een extra motivatie, maar inmiddels helpt het ook met het verwerken. Al mijn gedachten op 'papier' gooien.
Ook ben ik erg blij dat ik mijn zus en mijn vriend de oren van de kop af mag kletsen. (Sorry guys!)
En door afgelopen weekend mijn kledingkast op te ruimen heb ik ook een bepaald gedeelte af kunnen sluiten. Het was belachelijk hoeveel kleding ik in mijn kast had dat ik al jaren niet meer paste, maar ook al paste ik het weer, ik het eigenlijk niet eens meer zou willen dragen. Heerlijk om dat weg te gooien!

Out with the old, in with the new.